Sessizce meçhule giden yoldayım
Divaneye dönmüş diyen dildeyim
Bulunmaz dermanım bitkin haldeyim
Yokluğun belimi büküyor annem
Uykusuz geçiyor kâbuslu gecem
Direncim azaldı kalmadı gücüm
Yüreğim sızlıyor bitmiyor acım
Yokluğun belimi büküyor annem
Ne yazı anladım ne sevdim kışı
İçime akıyor gözümün yaşı
Bağrıma basacak olsam da taşı
Yokluğun belimi büküyor annem
Bu nasıl özlemdir bitmek bilmiyor
Gönlümden söküp de atmak olmuyor
Dışımdan gülsem de içim gülmüyor
Yokluğun belimi büküyor annem
Gönlümü kapladı bir kere hüzün
Ağustos ayında mevsimim hazan
Kulağıma küpe etsem de sözün
Yokluğun belimi büküyor annem
Bakarım bakmaya görmüyor gözüm
Bugünler kimseler çekmiyor nazım
Sen gittin gideli gülmedi yüzüm
Yokluğun belimi büküyor annem
Gurbetteydim ama duyardım sesin
Yetişirdim varsa bir derdin tasan
Bu kadarmış oğlum vadem de desen
Yokluğun belimi büküyor annem
Bilirim elbette bu dünya fani
Her canlı tadacak gelince günü
Elimde değil ki özledim seni
Yokluğun belimi büküyor annem
Şiiri yazarken hüzünle doldum
Sen gittin ben beni tanımaz oldum
Babasızdım zaten tam öksüz kaldım
Yokluğun belimi büküyor annem
Erol Çelik Ana kucağı Sayfa 11
